JUST PUBLISHED: "Hallo Robot: Meet Your New Workmate and Friend"

                                 

Canbury Press just published the book "Hallo Robot: Meet Your New Workmate and Friend" that I wrote together with Nieske Vergunst. It's the English translation of the book that was published last year in Dutch.

Some fear that robots could take half of our jobs and even wipe us out. But is that really so? Hallo Robot reveals how robots see, feel, and act — and what tasks they are likely to perform in the future.

Instead of posing a threat to human beings, intelligent machines could transform our lives. Robots already make our cars and clean our homes and could soon chauffeur us, teach our children, and keep our parents company in old age.

While tackling ethical concerns head-on, Bennie Mols and Nieske Vergunst show how artificial intelligence could help the lame walk again and rescue survivors from collapsed buildings — and boost the global fight against hunger and pollution.

Welcome to a realistic, colourful view of our fast-approaching robot future.

Take a look inside the book:

You can buy the book at your local book store or via Bol.com or Amazon.com.

See here for media attention for the Dutch version.

Kietelende, musicerende en gevaarlijk rondzwaaiende robots

Robots love music en Robot Love − twee prachtige tentoonstellingen die ons via robots een spiegel voorhouden: wat onderscheidt ons van intelligente machines?

Dit artikel is in verkorte vorm verschenen in NRC Handelsblad van 12 oktober 2018

“Zijn bewegingen van hoofd en lichaam, van ogen en lippen waren zo natuurlijk en charmant, dat men volledig vergat dat daar een onbezield werktuig stond.” Dit schreef de Bredase Courant in 1883 over de ‘Androïde Klarinettist’, het magnum opus van de Nederlander Cornelis van Oeckelen, sappelend uitvinder van muziekinstrumenten. De Androïde Klarinettist blies stukken van Von Weber en Beethoven. Na afloop boog de op een middeleeuwse troubadour lijkende automaat zelfs voor voor zijn verbaasde publiek.

De manshoge Androïde Klarinettist is het pronkstuk van de tentoonstelling Robots Love Music in Museum Speelklok in Utrecht. Robots Love Music laat de evolutie zien van musicerende robots en stelt vragen over hoe menselijk robotmuzikanten kunnen zijn. Het begint met simpele automaten die maar een paar tonen spelen. Toch zijn de noten van de remake van de Mechanische Trompettist uit 1808 nauwelijks te onderscheiden van die van een menselijke trompettist.

Het voorlopige einde van de evolutie van musicerende robots is de hypermoderne robot Shimon. Shimon speelt marimba met vier armen en acht stokken. Dat doet geen mens hem na. Zijn computerbrein leerde van zo’n vijfduizend muziekstukken, van Beethoven tot de Beatles, van Miles Davis tot Lady Gaga. Hij treedt op met menselijke muzikanten, luistert naar ze en improviseert vervolgens in free jazz-stijl. Volgens zijn uitvinder luistert Shimon als een mens en improviseert hij als een machine.

Tussen alle muziek spelende automaten in duiken zo’n 250 speelgoedrobots op uit de collectie van de in 2017 overleden sterrenkundige en tv-presentator Chriet Titulaer. Gelukkig ontbreekt het ook niet aan tv-fragmenten van Titulaers tv-programma Wondere Wereld uit de jaren ’80, met een keur aan robots en gadgets.

Robots Love Music is de perfecte opwarmer voor een geheel andere tentoonstelling geïnspireerd door intelligente machines: Robot Love, te zien in de voormalige Campina Melkfabriek in Eindhoven. Waar Robots Love Music de historische dromen van ambachtslieden en ingenieurs vormgeeft, getuigt Robot Love van de grenzeloze verbeelding van moderne kunstenaars. Gesublimeerde hoop in een kietelrobotje dat je een licht erotische rugmassage geeft. Ervaar deze turingtest van de aanraking. Een paar meter verderop is de angst gestold in een loodzware industriële robotarm die doelloos rondzwaait met een stapel gewichten. Hij lijkt de controle totaal kwijt. Het tegendeel van de perfectie waarmee zijn commerciële soortgenoten auto’s in elkaar lassen.

De eeneiige kunstenaarstweeling L.A. Raeven maakte een levensechte robotkopie van henzelf: Annelies. Robot-Annelies is intens verdrietig, van top tot teen. Ze huilt, huilt en blijft maar huilen. Zelfs haar bewegende teen beweegt met treurnis. Waar commerciële robots elk rafelrandje ontberen, is deze robot één grote androïde rafelrand.

Dat we robots ook als een nieuwe levensvorm kunnen zien die in de verste verte niet op homo sapiens lijkt, laat het kunstwerk Beings zien. Tientallen sculpturen gemaakt van plastic slangen, dozen, trechters en ander afval staan rechtop naast elkaar. Hier en daar borrelen zeepbellen uit hun lichamen. Je waant je als bezoeker op een planeet van een bizar robotuniversum.

Waar robotwetenschappers in de kern de mens zoals hij nu is proberen na te bootsen, daar verkennen kunstenaars een robotwereld met in principe onbegrensde mogelijkheden. Toch ademen de meeste robotinstallaties op Robot Love vooral onze eigen diepste angsten en verlangens. Zelfs in de robot ontsnapt de mens maar moeilijk aan zichzelf.

Info
Tentoonstelling Robots Love Music, Museum Speelklok Utrecht, t/m 3 maart 2019
Tentoonstelling Robot Love, Campina Melkfabriek Eindhoven, t/m 2 december 2018

We need more realism in communicating AI and robotics

This article was written for the blog of the World Summit AI-conference in Amsterdam (10 & 11 October 2018)

In 1965 AI-pioneer Herbert Simon predicted that “machines will be capable, within 20 years, of doing any work a man can do.” It was one of the first overpromises of AI and robots, but by far not the last.

In 2011 the IBM supercomputer Watson stunned the world by winning the tv-quiz Jeopardy, beating the two best humans of all times with a large margin. Ken Jennings, one of the two defeated humans, famously said at the end of the quiz: “I, for one, welcome our new computer overlords.” In the years that followed IBM cleverly developed the vision of revolutionising health care by using a retrained Watson to assist human doctors in making improved medical diagnoses.

This year, seven years after Watson won Jeopardy, IBM sacked two-thirds of its Watson Health division. A STAT-investigation concluded: “IBM pitched its Watson supercomputer as a revolution in cancer care. It’s nowhere close.”

The chances are high that in the long run AI really is going to improve healthcare in the way IBM envisions. However, it’s one thing to develop AI that works well on an academic lab scale. It’s a very different thing to transform that same system into a something that works well in the messy, everyday world. We see this also with the self-driving car. The self-driving car still has to overcome some unsolved fundamental problems before it can really drive us without any human intervention from A to B: driving in all types of weather, understanding what it sees in a wider context, communicating with other vehicles in order to predict their behaviour, to name a few remaining challenges.

In the everyday world, data that feed into an AI-system are often messy and biased. AI-systems also lack a lot of common sense that humans have. They can be fooled in very different ways than humans. And once a company implements an AI-system into its everyday working processes, the dynamics inside the organisation changes and new inefficiencies might arise. A surgical robot not only changes the work of the human surgeon, who does not stand any longer next to the patient. The surgical robot also changes the work of the assistants that still do stand next to the patient at the operating table. Suddenly they need some new skills to deal with the robot.

Given AI’s long history in over-promising and under-delivering − especially in the 60’s and 80’s − it would be much better for AI-developers to promise less and deliver more. Better for citizens and consumers, better for politicians and policy-makers. We should listen less to futurists that promise us a utopian future, less as well to the doom thinkers that predict that intelligent machines will take over the world. Both views are equally improbable. AI is a kind of laser-intelligence: very powerful, but in a very narrow area. By comparison, human intelligence is more like a classical light bulb: not as powerful as a laser, but illuminating a much larger area.

In communicating about AI and robots we need a lot more realism. And that’s the reason that I decided to write the book Hallo Robot − Meet Your New Workmate and Friend, together with my colleague Nieske Vergunst. The book is published this week.

For the book we interviewed the scientists and engineers who design and build robots, but also the psychologists who study the interactions between humans and robots, and the economists who work on the impact of automation on the labour market. We asked for input from professionals who use robots on a daily basis, and we spoke with people outside the field of professional robotics: from an amateur robotics enthusiast to a comedian who is fascinated by robots. Through their stories, we hope to find out how the robot works, what it can do well, what it can’t yet do, what we can expect in the near future, and how humans can use robots to make their lives better.

Humans have a lot of cognitive and physical limitations, and we can live better lives if we find clever ways to overcome these limitations. So, the most important question about AI and robots for the next decades is how humans and machines can work side by side in such a way that they perform better together than humans or machines can do alone. Even a very smart machine is still designed, built, programmed and maintained by humans. You can’t get the human out of the machine, so the responsibility rests on us.